ابزار نظر سنجی

برچسب جزوه : مسجد طراز اسلامی (#)

نام جزوه : مسجد و امام جماعت در بیان رهبری

سخنران : بیانات مقام معظم رهبری در دیدار های مختلف (#)

تاریخ : گزیده ی سال های 68 تا 77

مسجد، هم مدرسه است، هم دانشگاه، هم مرکز تفکّر و تأمل، هم مرکز تصفیه روح، هم مرکز خلوص و مرکز اتّصال بنده به خداست. ارتباط زمین و آسمان است. جایی است که انسان خود را به منبع لایزال فیض و قدرت وصل می کند. انسان خود را در مسجد به خدا متّصل می کند. بنابراین قدر مساجد را باید دانست. باید در مساجد حضور پیدا کرد.

مقام معظم رهبری



دریافت
توضیحات: A4 / #702 / 16

------------------// فهرست مطالب // -----------------

اهمیت مسجد در مناطق خاص

مسجد بهترین مکان برای حفظ دین مردم

حفظ امید مهمترین وظیفه ی امامان جماعت

اهمیت مسجد سازی

بانگ اذان دلهای افسرده را زنده می کند

طنین صدای اذان در کوچه های شهر

مسجد بهترین پایگاه بسیج   

کانون های فرهنگی و هنری مساجد

وضع مسجد در زمان طاغوت

صندوق عمران مسجد

لزوم حفظ مساجد در طرح کامل شهر ها

مسجد منشأ نهضت های بزرگ

اقبال مردم به مساجد از عوامل پیروزی انقلاب

مساجد نقطه اتصال زمین و آسمان

راز جذب جوانان به مسجد

نوآوری در مدیریت و معماری مسجد

علم و تقوا لازمه ی امام جماعت

تربیتِ عالمِ مسجد، مهمتر از ساخت مسجد

احیای مسجد قائم به پیشنماز است

------------------// بخش هایی از متن جزوه // -----------------

امام جماعت باید اول وقت در محراب، اقامه جماعت بکند. باید قبل از وقت آنجا نشسته باشد. بعد از اقامه  نماز  رویش  را به مردم بکند و همچنانی که مستحب است ، با مردم حرفی بزند؛ امکانی بدهد تا آنها از او سوال کنند.

ما با اینکه پشت بلندگو، تا دیر وقتی از شب، شعر یا قرآن یا نوحه بخوانند و مزاحم همسایه ها بشوند، مخالفیم. باچنین چیزی مقابله هم می کنیم. اما با اینکه صدای اذان، اول ظهر و مغرب و صبح، بخصوص از حنجره ها خارج بشود، صد در صد  موافقیم. چرا در جامعه اذان نیست؟ اذان با توجه، به دلها امید می دهد. بانگ اذان، دلهای افسرده را روشن می کند.

حالا اگر یک وقتی امر دائر شد بین کانون فرهنگی و امام جماعت، ما امام جماعت را مقدم میدانیم. چون قوام مسجد به آن آقای پیشنمازی است که آنجاست. حالا ممکن است میانشان یک آدمی باشد که خیلی فعال هم نباشد، اگر شما جوری عمل کنیدکه آن آقا با شما همکاری کند و تشویق بشود به همکاری، این »نور علی نور« است.

بنده در یکی از شهرها رفتم و دیدم یک خیابان کشیده اند، که آن خیابان را ممکن بود مثلاً بیست متر آن طرف تر بکشند چهار تا مسجد سلامت بماند کما این که یک بنای قیدیمی و تاریخی که میخواستند سالم نگه دارند ، توانسته اند سالم نگه دارند؛ اما مسجد را اصلاً اهمیت نمی دادند؛ ما با این ها اوقات تلخی کردیم.

قیام این مردم از مساجد شروع شد که به پیروزی هم رسید و کشور ها استقلال پیدا کردند. آن روزی هم انقلاب در این کشور ها رو به شکست رفت وملّت ها استقلال خودشان را دوباره  از دست دادند که رابطه خودشان را با مساجد و با دین و ایمان مساجد قطع کردند.

خطاست اگر کسی خیال کند در مسجد، فقط چند رکعت نماز می خوانند و بیرون می آیند، این چه تأثیری دارد، این جور نیست. اولا همان چند رکعت نماز هم اگر با چشم بصیرت نگاه شود، خود نماز که »خیرالعمل« است

یک جوانی از این پوستین وارونهای ها آمده بود صف اول نماز پشت سجاده نشسته بود؛ یک حاجی محترم بازاری هم نشسته بود. دیدم او رویش را کرد به گوش جوان چیزی گفت، این جوان هم مضطرب شد. فهمیدم که این آقا به او گفته که شما مناسب نیست با این لباس صف اول بنشینید. گفتم نه آقا. نه.نه. اتفاقا شما مناسب است این جا بنشینید.

بنده وقتی که خودم پیشنماز شدم، اولین کاری که کردم این بود که وقتی وارد مسجد شدم، روی سجاده، پشت به قبله نشستم جلوی مردم. مردم تعجب کردند که این آقای پیشنماز چه کار دارد! چرا از این طرفی نشسته؟! یعنی رو به مردم کردم. کاری هم نداشتیم. نشستم منتظر کسی اگر حرفی می خواهد بزند، بزند.

من از مسجد واجب تر، عالم مسجد را می دانم. ما الآن وجوهاتمان برای اداره عالم مسجد کم می آید؛ شما الآن ملاحظه کنید وضع طلبه ها را ببینید چه جوری است؟ شما خودتان بروید قم یک سری بزنید؛ ببینید چه جوری است، با چه قدر زندگی میکنند.

پیشنماز، هر چه و هر کس هم باشد، وقتی اعتنایی به مسجد نداشت، تأثیر کمی خواهد داشت؛ مثل آقایان فعلی ما، روحانیون انقلابی و جوان فاضل، عیب کارشان این است که به مسجد اعتنایی ندارند. ظهر می شود،  مشغول کارند، یا جلسه دارند، مسجد هم دارند، این نمی شود. این کجا سنت پیشنمازی در مسجد کجا؟         

پدر من چهل، پنجاه سال ـ تا وقتی که از کار افتاد ـ پیشنماز بود؛ مگر ممکن بود ایشان یک روز به مسجد نرود ما در دوره ی بچه گی و نوجوانی و آن وقت هایی که پدرمان برای نماز می رفت، اصلاً برایمان معهود نبود که ممکن است نرود؛ مثل این بود که یک روز آفتاب در نیاید.